Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi…

Yılda 750 bin hastaya hizmet veriyor.

Gecesi gündüzüne karışmış, uykusuz nöbetlerle yorgun düşmüş genç doktorlar, asistanlar, hocalar…

Bir ameliyathaneden çıkıp bir diğerine giren, kahvaltısını akşam 5’te yapan, bayramda da, gecenin üçünde de hastaneye koşan bu insanlar birer ikişer gidiyor.

Hem de ağlayarak, üzülerek...

Her biri,  sadece Düzce’de değil, bölgede kendi alanında uzman olanlar ...

Teker teker veda ediyorlar...

Çünkü dayanamadılar.

Maaş yetmedi.

Günde 3 saat uykuyla insanüstü görev yapmaya çalışıyorlar...

Sosyal hayatlarından, canlarından, bedenlerinden, ailelerinden fedakârlık ediyorlar...

Yorgunluk had safhada...

Sabrın sonu geldi.

Gidenler, özel hastanelerde, muayenehanelerde hizmet veriyorlar.

Kimse "Neden?" diye sormuyor.

Ama ben soruyorum: Bu insanlar neden kaçıyor?

Biraz Empati, Lütfen!

Düşünsenize…

6 yıl tıp fakültesi.

Üstüne 4-5 yıl ihtisas.

Bitmedi…

Mecburi hizmet, uzmanlık sınavı, akademik baskılar.

Günde 80 hasta.

Her muayeneye 5 dakika.

36 saat nöbet.

Ve çoğu zaman bir teşekkür bile değil, hasta yakınlarından azar, hakaret…

Üstelik özelde çalışan meslektaşlarının 5’te biri kadar kazanıyorlar.

O zaman ne oluyor?

“Ben de muayenehane açayım” diyorlar.

“Özel hastaneye geçeyim” diyorlar.

Haksızlar mı?

Her meslek kutsaldır 

Çöp toplayan da kutsal iş yapar, öğretmen de, avukat da, esnaf da, siyasetçi de…

Ama doktorluk  çok daha kutsaldır.

Çünkü konu hayat.

Konu sağlık.

Sağlığı kaybettiğinde tek dileğin olur:

“İyi bir doktora denk geleyim.”

Ama o doktor, sistemin çarklarında ezilmişse, hayata küsmüşse, cebine giren üç kuruşla geçinemiyorsa, nasıl umut olacak?

Ayrıca kimse keyfinden gitmiyor.

Dedik ya ağlayarak veda etmek zorunda kalıyor...

Hiçbir doktor,

Ne lüks peşinde…

Ne para hırsında...

Bu insanlar, sadece nefes almak istiyor.

Biraz değer görmek istiyor.

İnsan yerine konmak, emeğinin, çabasının, fedakârlığının karşılığında,

Hak ettiği İnsanca muameleyi görmek istiyor...

Sözüm Sağlık Bakanlığı’na

Bir çift laf da sistemin mimarlarına:

Eğer kamuda kaliteli sağlık hizmeti istiyorsanız…

Doktoru yormayacaksınız.

Aç bırakmayacaksınız.

Halkın önüne hedef diye koymayacaksınız.

Aksi halde…

Olan bize, olan Düzce’ye olur...

Düzce kaybeder...

Bugün ücretsiz, ya da cüz’i bir ücret ödeyerek yaptırdığımız tedaviyi

Milyonlarca lira vererek özel hastanede yaptırmak zorunda kalabiliriz...

O’nu da geçtim...

Düzce’de doktor olmadığı için İstanbul’a, Ankara’ya çevre illere giderken,

Yolda kaybettiğimiz canları ne çabuk unuttunuz?

Onun için halkımıza, yetkililere, bakanlığa sesleniyorum...

Lütfen beyaz meleklerimiz doktorlarımıza ve sağlık personellerimize,

Hak ettiği değeri ve alın terinin, fedakarlığının karşılığını verelim...!

Çok şey mi istiyorlar...